Tomi Buzi.- Albania\Shkon kërrusur..!
Tomi Buzi.- Albania
Shkon kërrusur..!
Kush është ai që shkon kërrusur? Sikur mali ti ketë rënë mbi supe, Këmbët tërheq zvarrë i përgjumur, Me buzë diçka belbëzon, ndoshta lutje !
Ndoshta për ata, që ka lënë mbrapa.., Si zogjë të uritur që shohin nga dera , Prandaj shkon kërrusur, numron hapat, Që të ruaj pak frym për ditët e tjera !
Kokën rënduar mbi supe, ecën ngadalë, Ashtu i kërrusur..,nën hijen e vetë , Me shpirt i lutet Zotit, heshtur, pa fjalë ! Unë të jap shpirtin, Ti jepu jetë !
Kur mbrëmja bie mbi pragun e tijë, E dielli shkonë tutje, të flerë në jatakë, Nën sy i rëshqet loti, për ata kërthinjë.., Jetim, mbledhur si zogjtë, në pragë !
Mes tyre mjerimi si 'mik' i përjetshëm, Ulur këmbëkryq nën mantelin vrastarë, Rri e turfullonë, si hedonë i pavdekshëm, Futur thellë në shpirtin e tyre, të 'vrarë' !
Askush nuk dëgjonë, asnjë lajmë për ata fëmijë, Veç qeveritar shikonë, englendisur si prostituta, Pushteti i hienave, vjedhë miliarda, pa kufijë , Në këtë kasolle, si në kohën e Migjenit, mungon buka !
E vazhdonë ritualin e përjetshëm babai, i kërrusur, Që në mbrëmje t'ju çojë pak bukë për të ngrënë, Shekulli i njëzet e një, nga lista globaliste e ka zhdukur, A ndoshta ju ka 'premtuar', t'ju bëhet si 'nënë'..!
Ritualin bën çdo ditë me lopatën mbi supe, Në dorë mbanë mjerimin, dhe një kothere buke, Një bidon me ujë që lag fytin e tharë, çdo ditë, Shpirtin e mbushur me lutje, për fëmijët, dhe perënditë !
Dhe ashtu si statujë, përkulur shkonë çdo mëngjesë, Me lotin tharë në cepat e syve, pa jetë, pa dritë, Mbi shpinën e tijë globalistët shkruajnë: Po vdesë ! Me mjerimin e tijë, qeshin dhe gajasen : Hordhitë !
Kokën rënduar mbi supe, ecën ngadalë, Ashtu i kërrusur..,nën hijen e vetë , Me shpirt i lutet Zotit, i heshtur, pa fjalë; Unë do të jap shpirtin, Ti jepu jetë !
Tomi Buzi.
It goes bent ..!
Who is the one who goes crooked?
As if the mountain had fallen on your shoulder,
Legs crawl sleepy,
With the edge something stutters, maybe prayer!
Maybe for those he left behind ..,
Like hungry birds that see through the door, Therefore goeth down, counting the steps,
To save some breath for the other days!
Head heavy on shoulder, walks slowly,
So bent .., under its own shadow,
With soul he prays to God, silently, without words!
I give you the soul, You give life!
When evening falls upon his doorstep,
The sun goes away, sleeps on the floor,
Tears slip under his eyes, for those cries ..,
Orphaned, gathered like birds, on the doorstep!
Between them misery as an eternal 'friend',
Sitting cross-legged under the killer cloak,
He sighs and mourns, like an immortal hedonist,
Inserted deep into their soul, 'killed'!
No one hears, no news about those children,
Apart from the government, they look like English prostitutes,
The power of hyenas, steal billions, without borders,
In this hut, as in the time of Migjen,
mungon buka!
They continue the eternal ritual of the father, bent over,
Let him bring you some bread to eat in the evening,
The twenty-first century, from the globalist list has disappeared,
Maybe she 'promised' you to become a 'mother' ..!
He does the ritual every day with the shovel over his shoulder,
In his hand he holds misery, and a loaf of bread,
A can of water that wets the dry throat, every day,
Prayer-filled souls, for children, and the gods!
And like a statue, bent down every morning,
With tears dried in the corners of the eyes, lifeless, without light,
On his back, globalists write:
He is dying!
With his misery, they laugh and laugh:
Hordes!
Head heavy on shoulder, walks slowly,
So bent .., under its own shadow,
With soul he prays to God, silent, without words;
I will give the soul, You give life!
Tomi Buzi.
Comments